Na turniejach tańców towarzyskich prezentuje się ich standardowe i latynoamerykańskie odsłony, do drugiej grupy zaliczają się samba, rumba, cha-cha, paso doble, jibe i salsa. Wyróżniają się one szybkimi, dynamicznymi krokami wykonywanymi przy wyrazistej muzyce. Wymaga się przy tym zmysłowych ruchów biodrami i pilnowania odpowiedniej izolacji górnej części ciała od dolnej. W tańcach latynoamerykańskich sprawdza się swobodny strój – tancerze są zwolnieni z konieczności zakładania fraka, a tancerki wykonują kroki w krótkich, zwiewnych sukienkach.
Tańce latynoamerykańskie przepełnione zmysłowością
Samba wywodzi się z Brazylii i tańczy się ją po kole, narzuca się bardzo szybkie tempo, bo wynosi ono aż 56 taktów na minutę. Zauważa się dwa rytmy, które nakładają się na siebie wzajemnie – rytm synkopowany i składający się z czterech ósemek. Wykonując kroki samby tancerz trzyma prawą dłoń partnerki swoją lewą, utrzymuje uścisk na wysokości wzroku. W sambie tancerze bardzo szybko przemieszczają się z jednego miejsca parkietu w drugie, wykonując przy tym mnóstwo intymnych figur. Kolejnym tańcem latynoamerykańskim jest pochodząca z Kuby rumba, nie bez powodu zyskała miano tańca namiętności i miłości. Podstawowy krok ma tempo: wolny, szybki, szybki, a ciężar ciała powinien spoczywać nad palcami stóp. Tancerz ma za zadanie prezentować wdzięki partnerki i podjąć grę, gdy ta wymyka się z jego rąk, jednocześnie kusi powłóczystym spojrzeniem. Tancerze prezentujący rumbę muszą mieć zachowywać idealną koordynację ruchową i być bardzo sprawni fizycznie. Sama technika nie jest wystarczająca, chociaż oczywiście odgrywa ważną rolę. W tańcu dominuje erotyzm i namiętność, a także prezentowanie odważnych, uwodzących gestów w kierunku mężczyzny.
Rodzaje tańców latynoamerykańskich
Metrum parzyste i tempo na 32-33 taktów to znaki rozpoznawcze tańca o nazwie cha-cha, który wywodzi się z rumby i mambo. Dla efektownego widowiska, tancerze muszą mieć mocne i przeprostowane nogi, wtedy z największą precyzją mogą wykonywać poszczególne kroki. Na pierwszy plan w cha-chy wysuwa się rytmiczna praca nóg partnerów – raz wykonują kroki na przeprostowanych kolanach, a raz na całkowicie rozluźnionych. Ojczyzną paso doble jest gorąca Hiszpania, figury do złudzenia przypominają corridę, czyli walkę z bykami. Tancerz w tym przypadku pełni funkcję torreadora, a tancerka wspomnianego byka, całość wygląda jak rytmiczny marsz. Wpływa na to przede wszystkim tempo muzyki, dzięki której napięcie cały czas wzrasta, a niektóre akcenty wzbudzają dreszcze na ciele. Paso doble często jest odbierane jako spektakl, przyjmowana przez tancerzy poza jest akcentowana licznymi mocnymi uderzeniami muzyki. Jive’a zapoczątkowano w Ameryce, na początku XX wieku, gdzie dotarł dzięki żołnierzom. Taniec jest bardzo dynamiczny, dlatego przypomina rock and rolla, takty 42-44 na minutę doskonale o tym świadczą. Szybkie kopnięcia, elastyczne akcje jazzowe to cechy charakterystyczne tego tańca, jego specyfika powoduje, że jest bardzo męczący.
